Istnieje kilka różnych podejść stosowanych przy wyznaczaniu długości obliczeniowej belki swobodnie podpartej.

Metoda nr 1

Metodą najbardziej konserwatywną jest metoda 105%. Polega ona na zwiększenie długości belki w świetle między podporami o wartość 5%. Spowoduje to proporcjonalne i symetryczne wyznaczanie stref podparcia równe 2,5% rozpiętość belki w świetle podpór.

Metoda nr 2

Druga z metod, zaleca uwzględnienie rzeczywistej długości oparcia belki na podporach. W takim przypadku rozpiętość obliczeniowa wyznaczana jest jako odległość między środkami podpór na początku oraz końcu belki. Takie podejście jest bliższe rzeczywistości ponieważ uwzględnia rzeczywiste warunki podparcia.

Ta metoda jest stosowane przy wyznaczaniu długości obliczeniowej oraz lokalizacji punktów podparcia przy eksportowaniu elementów do obliczeń ze środowiska Dietrich’s 3D CAD/CAM do DC-Statik.

Metoda nr 3

Istnieje jeszcze bardziej liberalne podejście do wyznaczania długości podparcia oraz obliczeniowej belki. Zgodnie z wytycznymi EC5 naprężenia ściskające występujące w miejscach podparcia belek swobodnie podpartych są jednolicie dystrybuowane na całą powierzchnię podpory belki. Zwykle powierzchnia podparcia belek drewnianych jest o wiele większa niż wymagania z tytułu przekroczenia naprężeń ściskających. Z tego względu w obliczeniach belek można ograniczyć się do wymaganej wielkości podpór wynikających z wymogów wytrzymałościowych. Długość podpory zostanie ograniczona do wymaganego minimum. W takim przypadku rozpiętość obliczeniowa wyznaczana jest jako odległość między środkami minimalnych podpór na początku oraz końcu belki