Połączenie kleszczy z krokwią lub osadzenie belki stropowej w podciągu wymaga specjalnego połączenia uwzględniającego specyfikę danego węzła konstrukcyjnego. Zadaniu temu może sprostać makro o nazwie nakładka typ (T). W systemie Dietrich’s wyróżniamy 3 rodzaje połączeń nakładkowych łączących belki w różnym układzie:

• nakładka końcowa typ (L)
• nakładka typ (X)
• nakładka typ (T)

Nakładka typ (T)

Dwa elementy nachylone do siebie pod pewnym kątem (w zakresie od 0,1° do 179,9°) oraz leżące w tej samej płaszczyźnie możemy połączyć ze sobą poleceniem 6 narzędzia – 4 nakładki – 5 nakładka typ (T) (D-CAM 3-8-5). Połączenie to skróci lub wydłuży pierwszy ze wskazanych elementów do punktu ich styku. Drugi ze wskazanych elementów nie zmieni swojej długości. W przypadku skracania ważny jest punkt selekcji elementów:

Nakładka tworzy wycięcia w elementach zgodne z ich kątem nachylenia. Koniec pierwszego elementu zostaje docięty zgodnie z położeniem sąsiedniej belki. O kształcie nakładki decyduje użytkownik poprzez parametry:

• strona wycięcia – element 1 – określa z której strony powstanie wycięcie w elemencie, który zostanie wskazany jako pierwszy:
• • automat – system sam określa stronę wycięcia
  • wybór – użytkownik w sposób graficzny wskazuje stronę wycięcia w pierwszym elemencie
  • C/D/E/F – użytkownik z góry określa stronę wycięcia w pierwszym elemencie. Jeśli będzie ona niezgodna z wzajemnym położeniem łączonych elementów system poinformuje o tym specjalnym komunikatem po wskazaniu belek.
• głębokość wycięcia – pozwala wybrać metodę określenia głębokości nakładek w łączonych elementach:
  • na pół – dzieli część wspólną łączonych elementów na pół
  • stała elem nr 1 – pozwala z góry określić głębokość wycięcia w pierwszym elemencie
  • stała elem nr 2 – pozwala z góry określić głębokość wycięcia w drugim elemencie
• stała głębokość (T) – określa głębokość wycięcia we wskazanym pierwszym lub drugim elemencie. Opcja jest aktywna, gdy głębokość wycięcia określona jest jako stała elem nr 1 lub stała elem nr 2
• typ wycięcia – element 2 – pozwala określić rodzaj obróbki w elemencie 2 w przypadku gdy element 1 nie przechodzi przez całą jej szerokość:
  • pełny – tworzy obróbkę przelotowa w elemencie 2 (wycięcie)
  • ograniczony – tworzy obróbkę nieprzelotowa w elemencie 2 (gniazdo otwarte/ukośny wręb)
• szczelina wycięcia – element 2 (L) – powiększa wymiary obróbki w elemencie 2 na każdą ze stron obróbki o wartość zadaną przez użytkownika.
• skrócenie/wydłużenie – element 1 (V) – wartość o jaką użytkownik może skrócić (–) lub wydłużyć (+) element 1 względem krawędzi elementu 2 (zewnętrznej krawędzi połączenia)
• ścięcie (LW) – wysokość dodatkowego, prostopadłego zakończenia elementu 1. Redukuje ono kąt ostry powstały po dopasowaniu elementów połączeniem. Opcja ta zadziała jeśli kąt między łączonymi belkami jest inny niż 90°.
• wpuszczenie (V) – pozwala na wpuszczenia całego przekroju elementu 1 w element 2 na określona przez użytkownika głębokość. Zależnie od wzajemnego usytuowania i wysokości łączonych belek, element 2 może otrzymać obróbkę typu wycięcie lub gniazdo otwarte. Opcja ta zadziała tylko wtedy jeśli kąt między łączonymi belkami jest równy 90°
• ilość otworów – pozwala na wprowadzenie dodatkowej obróbki wiercenia przelotowego w obydwu łączonych elementach
  • brak – obróbka wiercenia nie powstanie
  • jeden – powstanie jedno wiercenie w geometrycznym środku obróbki
  • przecięcie osi – powstanie jedno wiercenie w osiach łączonych belek
  • dwa – powstaną dwa wiercenia w określonym przez użytkownika rozstawie
• średnica otworu (D) – wartość średnicy wiercenia
• odsunięcie otworu (BV1)/(BV2) – wartości określające rozstaw wierceń względem siebie oraz łączonych elementów. Opcja aktywna w przypadku gdy ilości otworów określona jest na dwa