Projektowanie konstrukcji trójwymiarowych nastręcza sporo trudności w zakresie prawidłowego pozycjonowania elementów w przestrzeni. Dużo łatwiej i efektywniej jest pracować na płaszczyźnie dwuwymiarowej. Dlatego D-CAM otrzymał nową funkcjonalność, czyli płaszczyzny robocze. Teraz projektant może zdefiniować dowolną płaszczyznę roboczą i ograniczyć się tylko do jej zakresu.

Typy płaszczyzn

Program dopuszcza definicję czterech typów płaszczyzn:

• poziomą – komenda 9 widok przekrój – 2 płaszczyzny robocze – 5 pozioma. W pierwszym kroku definicji należy wskazać punkt wysokościowy (rzędna Z) przez który będzie przechodzić płaszczyzna. Następnie za pomocą dwóch punktów lub linii należy określić oś X lokalnego układu współrzędny płaszczyzny. W ostatnim kroku wskazujemy punkt początkowy płaszczyzny – położenie lokalnego układu współrzędnych.

• pionową – komenda 9 widok przekrój – 2 płaszczyzny robocze – 6 pionowa. Definicja płaszczyzny wymaga wskazania dwóch punktów lub linii, która wyznacza oś X lokalnego układu współrzędny płaszczyzny. W kolejnym kroku należy wybrać orientację płaszczyzny roboczej, czyli zwrot osi X.

• dowolną – komenda 9 widok przekrój – 2 płaszczyzny robocze – 7 dowolna. Definicja płaszczyzny najbardziej uniwersalna, można ją wykonać na bazie:
  • 3 punktów
  • linii i punktu
  • strony elementu

• na bazie stron elementów – komenda 9 widok przekrój – 2 płaszczyzny robocze – 8 element. Definicja wymaga wyboru elementu 3D. W kolejnym kroku należy dokonać wyboru orientacji płaszczyzny. Ten typ płaszczyzny jest zawsze umieszczony w połowie szerokości lub wysokości elementu.

Zarządzanie

Definicja płaszczyzn roboczych jest związana z modelem. Nazwy zdefiniowanych płaszczyzn roboczych pojawiają się w oknie struktury modelu. Płaszczyznom można nadawać własne nazwy lub je edytować 9 widok przekrój – 2 płaszczyzny robocze – 02 nazwa. Każda z płaszczyzn otrzymuje również numer. Od niego zależy kolejność płaszczyzn na liście.