Struktura BIM modelu

Modele obiektów projektowane w różnego rodzaju systemach CAD oraz CAM zawierają ogromne ilości informacji. Znajdziemy w nich nie tylko trójwymiarowe dane o przestrzennym położeniu elementów konstrukcji. Są to również wszelkiego rodzaju cechy przypisane do tych elementów: rodzaj, funkcja, przynależność do części budynku, cena, producent, właściwości fizyko-mechaniczne. Koncepcja zamieszczania i przetwarzania tych wszystkich danych w modelu nosi nazwę struktury BIM (z ang. Building Information Modeling). Bezpośrednie tłumaczenie na język polski oznacza modelowanie informacji o budynku. Koncepcja ta pojawiła się już w latach 70′ XX wieku. Obiekt stworzony w pełni w technologii BIM ma wszystkie możliwe parametry rzeczywistego obiektu. Dzięki temu można przeanalizować dużo więcej informacji niż w projekcie powstałym w 2D. podstawową zaletą jest to, że projekt w 2D może być interpretowany tylko przez ludzi bazując na ich doświadczeniu, a projekt w systemie BIM wprowadza dodatkowe wsparcie w postaci różnorodnych programów/raportów ułatwiających i przyśpieszających analizę danych.
Odzwierciedleniem tego systemu w programie Dietrich’s jest między innymi podział budynku na poszczególne funkcje (ściana, strop, dach) i kondygnacje tzw. MOS. Wzajemne relacje między elementami konstrukcji – obróbki czy obliczenia cieplno-wilgotnościowe przegród to również zasługa zastosowania tej koncepcji.

Wymiana danych

BIM wykorzystywany jest na całym świecie przez setki producentów programów działających na różnym szczeblu realizacji inwestycji. Posiadają go zarówno programy architektoniczne typu ArchiCAD, Revit, jak i platformy stricte produkcyjne jak Dietrich’s czy obliczeniowe np. Robot. System BIM tworzony jest w oparciu o własne standardy każdej z firm. Powoduje to ogromne problemy z wymianą informacji o modelu. Jeśli taka wymiana jest możliwa zachodzi ona najczęściej tylko w obrębie informacji graficznych modelu. Pozostałe dane systemu BIM nie są kompatybilne ze sobą i najczęściej podlegają utracie podczas importu do innego środowiska. Problem ten zauważono w latach 90′ co było jedną z przyczyn powstania uniwersalnego formatu wymiany danych IFC.