Nakładka końcowa to prosty, powszechnie stosowany sposób połączenia dwóch elementów. Jej kształt wynika z wzajemnego usytuowania łączonych belek. Jednak nie zawsze jest on korzystny. Kąty rozwarte między elementami wydłużają obróbki do często nieuzasadnionych rozmiarów. Zwiększa to zużycie drewna w konstrukcji oraz powoduje ryzyko uszkodzenia ostro zakończonych elementów. Dobrym pomysłem jest w takich przypadkach zmiana kształtu obróbki:

W systemie Dietrich’s wyróżniamy 3 rodzaje połączeń nakładkowych łączących belki w różnym układzie:

• nakładka końcowa typ (L)
• nakładka typ (X)
• nakładka typ (T)

Nakładka końcowa

Dwa elementy nachylone do siebie pod pewnym kątem ( w zakresie od 0,5° do 174°) oraz leżące w tej samej płaszczyźnie możemy połączyć ze sobą poleceniem 6 narzędzia – 4 nakładki – 2 nakładka końcowa (D-CAM 3-8-2). Połączenie to skróci lub wydłuży wskazane elementy do punktu ich styku. W przypadku skracania elementów ważny jest punkt selekcji elementów:

Nakładka tworzy wycięcia w elementach zgodne z ich kątem nachylenia lub kątem narzuconym przez użytkownika. Końce elementów zostają docięte zgodnie z położeniem sąsiedniej belki. O kształcie nakładki decyduje użytkownik poprzez parametry:

• strona wycięcia – element 1 – określa z której strony powstanie wycięcie w elemencie, który zostanie wskazany jako pierwszy:
  • automat – system sam określa stronę wycięcia
  • wybór – użytkownik w sposób graficzny wskazuje stronę wycięcia w pierwszym elemencie
  • C/D/E/F – użytkownik z góry określa stronę wycięcia w pierwszym elemencie. Jeśli będzie ona niezgodna z wzajemnym położeniem łączonych elementów system poinformuje o tym specjalnym komunikatem po wskazaniu belek.
• głębokość wycięcia – pozwala wybrać metodę określenia głębokości nakładek w łączonych elementach:
  • na pół – dzieli część wspólną łączonych elementów na pół
  • wybór – wyznacza część wspólna łączonych elementów podając minimalną i maksymalną głębokość wycięcia w pierwszym elemencie
  • stała – pozwala z góry określić głębokość wycięcia w pierwszym elemencie
• stała głębokość (T) – określa głębokość wycięcia w pierwszym wskazanym elemencie. Opcja jest aktywna gdy głębokość wycięcia określona jest jako stała
• kąt graniczny (G) – graniczna wartość kątowa ustalana przez użytkownika, po przekroczeniu której nakładka zmienia swój kształt zgodnie z parametrem przycięcie do kąta (W)
• przycięcie do kąta (W) – wartość kątowa ustalana przez użytkownika, która nadaje kształt nakładce końcowej
• ilość połączeń – aktywuje lub dezaktywuje możliwość wprowadzenia dodatkowego łącznika wraz z obróbkami

Połączenie krokwi w kalenicy

Przy niewielkich kątach nachylenia połaci nakładki łączące krokwie w kalenicy mogą przybierać nieracjonalne rozmiary. Powoduje to zwiększone zużycie materiału. Możemy wskazać jaki kształt powinna przyjąć nakładka poprzez podanie wartości kąta W. Tak się stanie jeśli kąt graniczny (G) ustalony przez użytkownika zostanie przekroczony. Kąt G tworzący się na łączonych elementach jest mierzony przez system. Istnieje  prosty wzór pozwalający określić jaką wartość przyjmie:

G = α + β

gdzie α i β to kąty nachylenia połaci dachowych tworzących kalenicę.

Uwaga: Kąt graniczny należy wprowadzić większy niż obliczony kąt G, gdyż dopiero po przekroczeniu ustalonej granicy kąt W będzie uwzględniany.

Połączenie murłat

Przy nietypowych kształtach budynku często murłaty więźby dachowej schodzą się pod różnymi kątami. Nakładki końcowe tam stosowane mogą przybierać zbędnie duże wymiary. W przypadku, gdy nie znamy kąta nachylenia poszczególnych elementów lub położenia płaszczyzny, do której można je wyznaczyć możemy zastosować inny, równie prosty wzór:

G = 180° – γ

gdzie γ to kąt nachylenia między dwoma łączonymi elementami

Wystarczy dokonać pomiaru kąta między płaszczyznami elementów. Tak jak w poprzednim przypadku wpisując kąt graniczny (G) należy nieco powiększyć jego obliczoną wartość.

Uwaga: Kształt nakładki powinien być w każdym przypadku tak dobrany aby zapewniać odpowiednią powierzchnię styku elementów pozwalającą na wprowadzenie właściwej ilości łączników, wynikającej z obliczeń statycznych.